Kafamız çok karışık aslında.. İlgimizi çeken şey karşısındaysa daha da karışıyoruz.. Ve çok basit noktalardan ele veriyoruz kendimizi. Çözemediklerimiz, kulak kesilmediğimiz cümlelerimiz varken, karışık olduğumuz halde çok basitmişiz gibi karşımızdakine hissettirmeye çalışıyoruz.. Sonrasında ise “anlamıyor, anlaşılmıyorum” diye yaygara koparıyoruz.
Asıl ve en önemli hatamız ilk başta yaptığımız şey; karışıklığımızı hissettirmemek, daha kendimizi bile tanımadan, karşımızdakinin bizi tanımasını istemek... Sonra ne oluyor dersiniz peki?
Biz ne istediğimizden emin değilken, karşıdaki sadece bir noktadan ihtiyacımızı yakalıyor ve aslında her şeyi biliyormuşçasına konuşuyor. Anlaşılma ihtiyacı ile tutuşan bizler ise, her şeyi anlıyormuşçasına konuşana kendini kaptırıp, algıları da kapatıp, ilgi duymayla da orantılı olarak kendimizi daha da kaybediyoruz..
Çünkü kendi oyunumuza geliyor ve aşık oluyoruz... Ve daha sonra üzerinde uçtuğumuz bulutlar dağılıp, algı açıldığında kendimizi savaşırken, aslında hiç anlaşılamadığının farkında, ya en dipte, ya şans eseri kurtulmuş ama hayal kırıklıklarıyla dolu halde buluyoruz...
O yüzden önce kendine, kendini bulmaya, erginlenmeye odaklan, sonra ise ikinci bir kişi ile bütün olmaya..!
Bir çadır kampında, yan çadırda kalan ve gece sohbeti yapan iki genç düşündürtmüştü bana bunları.
Önceden olsa belki farkında olmazdım konuştuklarıyla ima etmeye çalıştıklarının ama artık öyle değil... Belki de yaş almakla birlikte, kendimden de küçük bir parça bulmak.. Bilemiyorum..
